Weldadig

We zijn een beetje in een shock.

Hoe erg kan dertig graden zijn, dachten we maandagochtend nog op een koud en winderig Schiphol.

Best erg.

En werkelijk alles is anders. We lopen waarschijnlijk op z’n Nederlands ook een beetje hard van stapel. We willen namelijk iets zien van het project Lifeline dat Kerk in Actie ondersteunt. Daarom lopen we dinsdagochtend al rond in de armste sloppenwijk van Accra. Gideon alert en ontspannen. Hij vraagt bij de Ghanese ICCO-medewerker door naar het hoe en waarom, kijkt rond en beweegt zich kalm door de smalle gangetjes vol kinderen, spullen en rook. Alles is grijs.

Daniëlle en ik voelen ons vooral overdonderd.

In de loop van de middag stappen we in de auto richting Abetifi, enkele honderden kilometers naar het noorden. Abetifi ligt bovenop een berg en is de hoogst bewoonbare plek (ong. 660 meter) van Ghana. We gaan er een project bekijken en bovendien is het een plek waar we goed kunnen acclimatiseren.

Urenlang hotseklotsen we over drempels, slalommend om gaten in de weg, door stofwolken of gewoon door rookwolken vanwege bermbrandjes. Bij de eerste willen we gaan blussen maar dat is niet nodig zegt de chauffeur, bij de zesde maken wij ons ook geen zorgen en zeggen we alleen: ‘Brand’. Van de verkopers met torenhoog spullen op hun hoofd gestapeld die opeens opduiken tussen de hardrijdende auto’s schrikken we na een paar uur nog steeds, evenals van tieners of moeders met een sleep kinderen achter zich aan die opeens pal langs de weg wandelen.

Alles gaat in onze ogen wonderlijk goed. Dat vinden de Ghanezen misschien ook wel, want op veel auto’s staan teksten als Halleluja, God is Great en Jesus saves. 

Pas tegen het eind van de avond arriveren we in Abetifi. Als we de volgende ochtend ons nieuwe plekje bij daglicht zien, kunnen we alleen maar zuchten. De rust, een zacht briesje, de frisse lucht, het geluid van lachende en zingende mensen dat door ons raam naar binnen waait, het is meer dan weldadig.