Muurleren (1)

‘Goede tekst’, vindt Gideon. Hij wijst naar de muur met de tekst Help all people all the time. Persoonlijk heeft hij wat minder met de tekst ernaast Pray to God, read your schoolbooks and sleep. ‘Maar als leerkrachten het op de muur zetten en het verder niet zeggen, is het natuurlijk beter dan andersom.’

Alle binnen- en buitenmuren van de klaslokalen in het hartje van Accra staan vol waarschuwingen, vermaningen, cijfers, letters en tekeningen. Bijvoorbeeld van vruchten, met in duidelijke blokletters in het Engels eronder wat ze voorstellen; van vormen met eronder of het een cirkel, een driehoek of een vierkant is. Elk stukje muur is gebruikt. Slim, vinden we.

We bekijken de afbeeldingen uitgebreid. Pas dan valt op dat er verder niet veel te zien is in de lokalen. Een stapel stoeltjes en tafeltjes, een matje op de grond en een paar spullen van de leerkracht. Geen spelletjeskasten en al helemaal geen zandtafel of bouw- of poppenhoek. De lerares laat haar aanwijsstok zien. Daarmee wijst ze aan wat er moet worden geleerd.

Ze fluistert want op de grond liggen tien vier- en vijfjarigen op een kluitje. De kinderen die niet slapen, kijken ons aan maar bewegen niet. ‘Ze moeten nu rusten’, legt de lerares uit. Deze situatie staat niet op een plaatje op de muur . ‘Hoeft ook niet, want dat kunnen ze in ieder geval supergoed’, fluistert Daniëlle die dit een tot een van de wonderen van Afrika vindt horen.