Madurodam

‘Whow, moet je naar buiten kijken!’ We zitten al een paar uur in de bus van Kumasi naar Tamale, een reis die met ruim zes uur langer duurt dan de vliegtuigreis van Amsterdam naar Accra. Daniëlle heeft puzzels zitten maken met het gordijntje dicht vanwege de felle zon. Voor het eerst kijkt ze sinds een paar uur weer naar buiten.

De drukke en volle stad Kumasi en de groene bossen zijn onder het slapen, lezen en puzzelen overgegaan in de stoffige Afrikaanse savanne: gras met hier en daar een beetje bos. Rust en ruimte en hier en daar kleine hutjes. Alles is stoffig. Dat komt door de Harmattan, de wind die vanaf december tot de eerste maanden van het jaar Saharazand naar Ghana blaast. Met veel stof als gevolg, maar ook filtering van de hete zon. Vanwege dat laatste vinden we die Harmattan best even heel oke.

Als we het landschap zien veranderen, begrijpen we beter dat het kleine Ghana (nog steeds bijna acht keer zo groot als Nederland trouwens) een soort Madurodam van Afrika wordt genoemd. Wat veel soorten landschap. In het noorden de oprukkende Sahelwoestijn. In het midden de groene bergketens rond het Voltameer. Daar wordt het water tegenhouden dat naar de zee wil, met tropische bossen in alle kleuren groen tot gevolg, en watervallen. Aan de kust aan de Golf van Guinee ten slotte grasland en palmstranden. Voor een tropisch land vlakbij de evenaar is Ghana enorm divers.

We kijken vanuit de stampvolle bus naar het weidse Afrika zoals we dat kennen van plaatjes en films. Het puzzelboekje is vergeten. ‘Je moet maar geloven dat het er echt is, die plekken die je op de wereldkaart ziet liggen. En dat het erbij ligt zoals ze zeggen. Maar dat dit klopt is wel heel mooi...’