Werkhandschoenen, watermeloenen en 'n woning

Ik stond stenen schoon te borstelen die al een poosje langs de kant van de weg hadden gelegen. Een eindje verderop vorderde de bouw van de lerarenwoning die we aan het maken waren. Rechts speelde een hele kluit Ghanese kinderen uitgelaten met mijn teamgenoten. Om me heen de rode velden met watermeloenen, de prachtige Afrikaanse natuur. De lucht was vol plezier en energie. Naast me lagen papa’s werkhandschoenen.

Ik was al ruim een week in Dimya, het piepkleine dorpje in het noorden van Ghana waar ik met een team van World Servants een lerarenwoning bij een school aan het bouwen was. Maar dat ene moment staat me helder bij. Hier had ik maanden naartoe gewerkt. Nu was ik er echt en he-le-maal. Ik voelde me enorm thuis in dit gedoe op de Afrikaanse savanne in het noorden van Ghana. We waren iets moois aan het maken. Er was plezier. Er was zorg voor elkaar en voor de mensen van Dimya. Ik hoopte heel erg dat papa op dat moment door mijn ogen kon meekijken.

Inmiddels ben ik alweer ruim twee maanden terug uit Ghana. Zelfs de reunie met GH217 (onze projectcode bij World Servants) is alweer achter de rug.

Metselen

Eerst de feiten. Het gebouw voor leraren en hun gezinnen bij het schooltje staat er. Het is helemaal af en ziet eruit zoals het eruit moest gaan zien. Samen met mannen en vrouwen uit Dimya hebben we gegraven, gesjouwd, gemetseld, getimmerd en geverfd. Dat betekent dat lesgeven in Dimya voor een leraar en zijn gezin een stukje aantrekkelijker is geworden. Dat er binnenkort onderwijzers aan de slag gaan op de nieuw gebouwde basisschool in Dimya. En dat betekent weer dat de kinderen in het dorp voor het eerst naar school gaan. En eten krijgen via de overheid. Er is namelijk een gratis voedselprogramma vanuit de overheid voor schoolkinderen.

Kinderwerk

Ook met de kinderen van Dimya hebben we een paar mooie weken gehad. We deden elke middag een paar uur om de beurt een programma met de kinderen. Die keken hun ogen uit naar de spullen die we daarvoor hadden meegenomen. We hebben getekend, geknutseld, spelletjes gedaan, toneelvoorstellingen gegeven, bijbelverhalen uitgebeeld en gesport. De kinderen waren op dit gebied niets gewend en superenthousiast. We hadden met elkaar en met de kinderen enorm veel lol. Tegelijk was het ook vreemd te bedenken dat dit allemaal tijdelijk was en we na een paar weken weer weg zou zijn.  

Contact

We leefden middenin het dorpje Dimya en er was voor zover de taal dat toeliet veel contact. Samen met de mannen bouwden we aan het huis, vrouwen kookten voor ons, er werd steeds water gebracht. Ook werd er goed opgelet of we genoeg dronken en niet te vaak ziek waren. Via een tolk konden we met de inwoners van Dimya praten. Over de watermeloenen die niets meer waard waren omdat een dorp dat dichter bij de weg ligt nu ook watermeloenen verbouwt, over de prachtige maismaalmachine die ze wel hadden, over de zorgen om kinderen, de regen, slangen, mobieltjes, ijs, verdriet..

.

Hoopvol

Erg veel indruk maakte het bezoek dat ik met een paar andere deelnemers bracht aan een school een paar dorpen verderop. Die school was vijf jaar eerder door deelnemers van World Servants gebouwd en draaide sinds vijf jaar. De directrice leidde ons rond. De kinderen zagen er hier beter uit dan bij ons in Dimya: gezonder, alerter, hoopvol. Geen opgezette buikjes en wazige blikken. Hoe sneller het er in Dimya zo uitziet, hoe beter.

Zwaar

Natuurlijk. Het was fysiek ook zwaar werken. Het was bloedheet, soms heel erg nat, we waren allemaal om de beurt ziek en het werk was best zwaar. De wc was een gat in de grond, ik heb echt een slang gezien en wassen kon alleen met een klein emmertje water. De confrontatie met de armoe ging me niet in de koude kleren zitten. Er waren kinderen waarvan de ouders wisten dat ze het volgende seizoen niet zouden halen. En wij zagen dat ook. Aan de opgezette buikjes, haaruitval. Het leven is erg hard in afgelegen dorpjes in het noorden van Ghana. Voor grote mensen, maar ook vooral voor kinderen. Het is heel bizar om die wereld in te stappen, maar het is nog veel bizarder om te weten dat je een paar weken later weer op het vliegtuig naar huis stapt.

Ik had Dimya, Ghana, Afrika, niet willen missen. En ja, ik wil best graag terug naar Afrika. Niet direct om te metselen of te schilderen. Ik vond dat leuk om met elkaar te doen, maar veel mannen en vrouwen daar kunnen dat natuurlijk veel beter. Wat ik er wel zou willen doen weet ik nog niet.

Papa

Ik miste papa. Meer dan ik had verwacht. Maar ik voelde me juist daar ook verbonden met hem. Ook meer dan ik had verwacht. Ik had vaak een oud polootje van hem aan. Het was vooral raar om dat aan de waslijn te zien wapperen als ik terugkwam bij onze kampplek. Ik snap heel erg wat mijn vader mooi vond aan iets van de grond tillen met mensen die iets willen, en die daarbij hulp kunnen gebruiken. Ik vond de momenten echt superheerlijk dat je opeens ziet dat de boel loopt, iedereen lekker bezig is. En ik weet heel erg goed dat papa ook juist daarvan heel erg kon genieten. Ik ben puur voor mezelf heel dankbaar dat ik dit zo kon meemaken en beleven. Dat ik iets van zijn werk heb gezien. 

Terug in Nederland

Toen ik terug kwam in Nederland wist ik zeker dat ik nooit meer gedachteloos een hap eten in mijn mond zou stoppen. Dat ik geen druppel water meer zou verspillen. Geen cent achteloos zou uitgeven.

En tja, dat voelt inmiddels alweer anders.

Maar.

Wat niet is veranderd is het belang van verbondenheid met de mensen om me heen. Dat heb ik daar intens en enorm ervaren. De band met mijn familie, vrienden, de mensen met wie ik werk, de mensen met wie ik samenleef. Of dat nu een paar weken in Afrika is, of weer gewoon terug in Utrecht, Rotterdam, De Bilt... Dat gevoel is niet weggegaan. Dat het allerbelangrijkste in het leven de liefde en de zorg voor en van de mensen om me heen is. Plezier en verdriet met elkaar delen, tijd hebben voor elkaar. Sinds Ghana vind ik dat we hier heel erg druk zijn met hoe we er leuk uitzien, hoe we ons leven er leuk laten uitzien. Insta en Facebook, spullen en dingen: allemaal (erg) leuk, maar van een totaal andere orde dan de verbondenheid met mensen om me heen, zorgen voor elkaar, pret met elkaar, genieten van de natuur.  

Pret en een toekomst

Ik ben heel blij met deze bijzondere Afrikaanse zomer. Ik koester hem. Ik hoop en bid dat binnenkort een stel fijne leerkrachten in ons gebouwtje trekken en die school van de grond tillen. Dat de school een zegen mag worden voor de kinderen van Dimya, die ik net zo hard een school, pret en een toekomst gun als de kinderen hier. Het is goed om te weten dat World Servants de komende jaren de school volgt, meedenkt en bijspringt als er iets gerepareerd moet worden of als er hulp nodig is. Er is in dat kleine dorpje iets in gang gezet waarvan ik heel erg hoop dat het doorgaat.  

Dank, dank, dank jullie wel dat jullie mij hebben meegeholpen om daar deze zomer bij te zijn. 

Hartelijke groet,

Davitha de Rooij